Spoko Maroko

Straciłam już nadzieję, że ten konkurs kiedykolwiek zostanie rozstrzygnięty. Napisałam takiego one-shota 3 miesiące temu i o nim zapomniałam. Jury konkursu chyba też :P No więc macie, na zimne grudniowe wieczory.

Aha - 3 miesiące temu nie znałam zakończenia mangi i nie byłam ogromną hejterką SasuSaku, więc nie zabijajcie mnie za jeden czy dwa elementy związane z tym pairingiem (Leitha i SasuSaku! świat się kończy!) 

Obiecałam już Adze dokończyć notę w te święta (jestem w połowie). Przepraszam, że Was tak porzuciłam dla głupiego uganiania się za sprawiedliwością, ale to musi być zrobione.

Data: wrzesień 2014

Powód: Świat Blogów Narutomania

Fandom: Naruto
Autor: Leitha

Zapytanie: Wakacje bohaterów Naruto w Maroku

Słów: 2800

-          Welcome in Marrakesh. We hope you enjoy your stay!

            Łamany, ciężki od akcentu angielski nie był jego ulubionym językiem, ale doceniał starania. Nie wysilił się jednak na uśmiech, odbierając bilet i paszport i kierując się w stronę bramek, gdzie jeszcze przed sekundą widział jasnoróżową czuprynę. Za chwilę usłyszał tę samą, wyuczoną formułkę skierowaną do blondynki za nim.

            Sasuke Uchiha nie miał nic przeciwko podróżowaniu. Był ciekawy świata, wolał uczyć się doświadczając i poznając, a nie tylko czytając. Jednak każda jego wyprawa musiała być zaplanowana i spokojna. Nienawidził niespodzianek.

            Na szczęście wygrana w konkursie na projekt była nie tylko zasłużona, ale i spodziewana. Był dumny z wygranych biletów. Dobrze też, że jego partnerka - Sakura - doskonale władała francuskim, ponieważ język ten - o ile się orientował - był wielce przydatny w komunikacji z tubylcami. Jedyne, co mu przeszkadzało, to fakt, iż każde z nich wygrało dwa bilety. Wiadomo było, że Haruno zaprosi najlepszą przyjaciółkę. On chciał zabrać Itachi’ego, ale drań akurat wyjechał z ojcem w delegacji. To zostawało więc…

            - Oi, temee! Zaczekaj!

            Koncepcja niezwracania na siebie uwagi w obcym, dziwnym państwie była widocznie Uzumaki’emu absolutnie obca. Nie wystarczyło mu chyba, że i tak większość mijanych na zatłoczonym lotnisku ludzi oglądała się za ich jasnożółtą skórą, a włosy Sakury – która zdawała się być do tego przyzwyczajona, w pozornej ignorancji czekając na bagaż – były swoistym fenomenem. Nie. Musiał krzyczeć i machać rękami, wykazując się absolutnym brakiem kultury.

            - Ce sont celles-là. Merci beaucoup. – Haruno uśmiechnęła się grzecznie do wysokiego bagażowego, który z nagle znalezioną werwą ściągnął dla niej i Ino ogromne torby z taśmy. Jego wzrok wyraźnie jednak spochmurniał, gdy obok znaleźli się Uchiha i Naruto, podskakujący jak podekscytowany szczeniak. Musieli jak najszybciej wydostać się z terminalu i znaleźć transport do hotelu. Sasuke już wyjął mapę miasta. - Savez-vous où je peux trouver le bus?

            Chłopak natychmiastowo rzucił robotę, ochoczo gestykulując i wskazując różowowłosej, za którym wyjściem najłatwiej znajdzie busy przewożące ludzi do miasta oraz asystentów, którzy skierują ją do odpowiednich numerów.

            Sasuke bez zastanowienia chwycił swoją torbę zarzucił ją sobie na plecy, wolną ręką prowadząc walizkę Sakury. Ino spojrzała wymownie na Naruto.

            - Chyba żartujesz. Jest ogromna! – Wskazał na różowe monstrum, które podsuwała mu blondynka.

            - Dlatego jej sama nie udźwignę!

            Mimo kłótni przepchnęli się przez tłum i zlokalizowali pomoc dla turystów. Ciemnowłosa dziewczyna na oko w ich wieku od razu skupiła na nich wzrok, prostując się, gdy podeszli. Sakura popchnęła Uchihę w jej kierunku.

            - Oh, Sasuke-kun, nie wiedziałam, że mówisz w języku miłości! – zachichotała Yamanaka. Naruto przewrócił oczami, niemo sygnalizując odruch wymiotny.

            - Nie mówię – odmruknął brunet, odsuwając się trochę, by Ino również zobaczyła znajomą żółto-czerwoną flagę na stroju zarumienionej asystentki. - ¿Qué bus debemos tomar para llegar al hotel Riad Assalam? Es la calle Tougma. – Podał nazwę hotelu i ulicę, na której się znajdował. Marokanka pomyślała chwilę, szukając w myślach, po czym obróciła się w stronę drzwi, wskazując zaparkowane nieopodal autobusy i odpowiadając w miarę zrozumiałym hiszpańskim.

            - Lo mejor… es tomar el n-número… - zawahała się, widocznie zestresowana. Tłum napierał na drzwi, w których stali, przez co Uchiha stanął jeszcze bliżej niej, patrząc na nią wyczekująco z góry. Sakura uśmiechnęła się, widząc jej zakłopotaną, czerwoną twarz. – Número… número… eh… syte…?

            - Gracias – odparł, mimo złej wymowy rozumiejąc (hiszp. siete = siedem). – Chodźmy, siódemka stoi tam.

            Uważając, by nie rozjechał ich żaden motor, przebiegli z torbami przez ulicę. Zaraz poczuli na karkach nieustępliwy upał, palmy dawały mało cienia. Starszy mężczyzna opierający się o biały van obserwował ich z wyraźnym zainteresowaniem, gdy pakowali się do busa z numerem siedem.

            - Upał, drinki i kebaby, nadchodzę! – zaśmiał się Uzumaki, zarzucając ręce na szyję.

            - Kebaby są tureckie, nie arabskie, matole – warknęła Sakura, uderzając go pięścią w tył głowy. Bus ruszył w kierunku miasta w akompaniamencie jęków blondyna i wesołej muzyki z radia kierowcy. – Poza tym muzułmanie nie piją alkoholu.

            - Sasuke-kun, ta Marokanka cię woła – zauważyła Ino, wskazując przez szybę mijane wyjście na terminal. Rzeczywiście - dziewczyna wyszła z budynku, machając na ich autobus. – Chyba chce twój numer.

            - Hn.

            Podróż nie trwała długo, zanim z szerokich pasów drzew wyłoniły się ceglane budynki Marakeszu. Autobus jechał główną drogą, na tyle prędko, by otwarte okna rozwiały włosy Sakury.

            - Wiedzieliście, że sporą cześć ludności Maroka stanowią dzikie plemiona Berberów? Mają jasne włosy i oczy – wyczytała na głos z przewodnika. – To przez nich statystycznie ponad czterdzieści procent Maroka to analfabeci.

            - Słyszysz, dobe? Poczujesz się tu jak w domu – mruknął Sasuke.

            - Stul dziób, temee. – Naruto nałożył na nos ciemne okulary. Sam mówił o nich, że są „epickie”. – Prosty lud, eh? Jeśli mi się tu spodoba, to zostanę i mianuję się ich cesarzem.

            - Maroko to królestwo – jęknęła Ino, przewracając oczami. Ułożyła łokieć na krawędzi okna, bacznie obserwując mijane kobiety w burkach. – Współczuję im. Musi im być gorąco – westchnęła pod nosem. Naruto oparł się o jej głowę, pochylając do przodu, by spojrzeć na tę samą grupę. Zmarszczył nos, widząc kobiety zakryte od stóp do głów.

            - Wyglądają jak duchy – zauważył, siłując się z Ino. – Blondi, powinnaś takie kupić, byłoby ci do twarzy!

            Dookoła rozległy się krzyki, piski i przekleństwa, na które kierowca zareagował łamaną francuszczyzną. Sakura przeprosiła grzecznie za swoje towarzystwo. Z ich krótkiej i typowej wymiany zdań – skąd jesteście, na ile przyjechaliście… - Sasuke wyłapał uwagę, iż właśnie przejeżdżają obok Avenue de Paris, gdzie Sakura znajdzie piękne perfumy.

            - Źle jedziemy – warknął, szybko zerkając na mapę. – Sakura, powiedz mu, że wysiadamy – rozkazał, chwytając swoją torbę. Haruno pilnie wytłumaczyła mężczyźnie ich błąd.

            Po odrobinie zamieszania i przeciskania się przez pasażerów z torbami, stali zakłopotani na środku zupełnie obcego miasta, wokół dziwnie patrzących na nich ludzi, w absolutnym upale.

            - Zapytam o drogę – zaoferowała różowowłosa, szukając wzrokiem kogoś, kto mógł znać francuski. Język ten był używany głównie w polityce i biznesie.

            - Nie trzeba – zauważyła Ino, razem z Sasuke studiując mapę w cieniu palmy. – Wiemy, jak iść. Musimy cofnąć się do ronda i iść ulicą… Hommane… Al Fatuaki. Kto wymyśla te nazwy?

            Ruszyli zgodnie z planem, po kolei wyciągając z podręcznych toreb napoje i okrycia głowy. Gdy dotarli do ronda i skręcili w odpowiednią uliczkę, szeroka droga zamieniła się w przyjemny deptak, obok którego rozpościerał się zadbany ogród.

            - Park Lalla Hasna – ucieszyła się Sakura, rozpoznając okolicę. – I tak chciałam tu przyjść. Trochę dalej jest Biblioteka Narodowa.

            - A propos… rozumiem, że gdy ja będę się opalać i pływać w basenie, wy będziecie obczajać architekturę? – zgadła Ino, rozglądając się bez widocznych emocji. Budynki wokoło były naprawdę proste, w dodatku otynkowane czymś w kolorze gliny. Park wyglądał dość surowo, nawet z pięknymi chodnikami i fontanną.

            - Taki jest plan – przyznała Sakura, ciągnąc po bruku swoją torbę. Dookoła roznosił się znajomy furkot kółek obwieszczający w każdym zakątku świata to samo – turystów. - No i jeszcze zakupy – dodała z uśmiechem.

            - Moja krew! – Ino objęła ją ramieniem.

            - Meczet Koutoubia. – Uchiha wskazał mapą na wznoszącą się niedaleko ceglaną, starą wieżę. – Właściwie to minaret, meczet będzie zaraz widać.

            Sakura wyjęła aparat, by zrobić pierwsze zdjęcie, a Naruto wymownie ziewnął.

            Dla wielu wakacje były jedynie od spania i wylegiwania się na słońcu. Marakesz był na świecie uznawany za miasto turystyczne, a więc takie od robienia zakupów. On i Sakura jednak nie mieli zamiaru zaniedbywać wszechobecnej starożytnej historii. Według jego informacji w okolicy ich hotelu znajdywała się masa zabytków wybudowanych w stylu mauretańskim i andaluzyjskim.

            Uliczka parkowa przeszła w plac, na którym krzyżowały się pomniejsze dróżki. Dookoła zaroiło się od kolorowo ubranych ludzi oraz knajp i stoisk. Ino od razu znalazła się przy targu ze złotem, przeglądając błyskotki.

            - Berberyjska biżuteria – zaśmiała się Sakura. Uchiha również podszedł bliżej, zaintrygowany. Yamanaka dotykała, przerzucała i przymierzała, ale właściciel stoiska był zbyt zajęty paleniem fajki i podziwianiem jej oryginalnej urody, by okazać sprzeciw.

            - Kupisz później, gdy zorientujemy się w cenach – warknął w końcu Sasuke, odciągając dziewczynę za łokieć. Ino wydęła dolną wargę niczym małe dziecko. Sakura cyknęła jej zdjęcie.

            - Masz zły humor – zauważyła cicho, gdy niedługo potem przeciskali się przez tłum gromadzący się przy straganie z naczyniami.

            - Ta pomoc turystyczna wskazała nam zły autobus – syknął Uchiha, mijając kobietę idącą z wielkim kaktusem. – Gdybym się w porę nie zorientował, bylibyśmy teraz na drugim końcu miasta.

            - Ale nie jesteśmy – uśmiechnęła się, korzystając z chwilowej nieuwagi Ino i Naruto, idących przed nimi, by szybko uścisnąć jego rękę. – I wykorzystamy nadrobioną drogę, by coś zjeść. Nic się nie stało.

            - Oi, Sakura, chodź zobaczyć!

            Yamanaka odkryła w bocznej alejce stoisko z odzieżą, nagle orientując się, jak bardzo potrzebuje muzułmańskiego ubrania. Naruto przymierzył na głowę agal – sznur do przytrzymywania kefiji – bawełnianej chusty. Blondynka z zapałem przeglądała za to apaszki i hidżaby.
Owinęła sobie jedną wokół głowy, razem z Naruto pozując do zdjęcia.

            Uchiha przystanął w cieniu, ignorując ich zabawy i sprawdzając na mapie, którędy najszybciej trafią do hotelu. Nie mógł jednak wyłączyć słuchu, który wyłapywał krótkie dialogi w absolutnie nieznanym mu języku.

            Mężczyzna ubrany w coś, co przypominało ozdobioną cekinami białą koszulę nocną przecisnął się do wystawy, przy której stali, pokazując sprzedawcy wybrany towar.

            - Syte dirham (dirham marokański – waluta w Maroku) – usłyszał, i natychmiast zwrócił wzrok ku kupującemu, który z ozdobnej portmonetki wyjął dwie monety – pięć dirhamów i jeden dirham. Zgadzało się to z szóstką narysowaną mazakiem na kartce obok podobnych przedmiotów.

            Marokanka zapomniała cyfr po hiszpańsku i podała im numer autobusu po arabsku. Więc to jednak nie była jego wina. Naprawdę brzmiało to podobnie do hiszpańskiej siódemki. Nie miał zamiaru jednak bawić się w tłumaczenie tego reszcie. Jego wymowa i tak byłaby pewnie tragiczna.

            Westchnął, sygnalizując dziewczynom przeglądającym kolorowe babusze z noskami, że czas ruszać dalej. Mijali kolejne stoiska z biżuterią, świecznikami, kosmetykami i ceramiką, ale dopiero targi spożywcze, w tym te z przyprawami, zwróciły jego uwagę.

            Sakura uniosła swoją czapkę z daszkiem, ocierając pot z czoła. Żar lał się z nieba, ale gdy tętniąca życiem uliczka zwęziła się, surowe, wysokie budynki o malutkich okienkach dawały w końcu ubłagany chłód. Jeden ze sprzedawców głośno nawoływał do kupowania jego owoców morza i warzyw, inny zapraszał do degustacji jogurto-podobnych napojów. Koło kolorowych stoisk dosłownie nie dało się przejść obojętnie. Przez moment w obliczu zapachów, obcych dialektów i ekstrawaganckich ubrań naprawdę czuli się, jakby cofnęli się w czasie o co najmniej tysiąc lat.

            Ze wszystkich tych rzeczy to lada z przyprawami z żywiołowym, wąsatym sprzedawcą przyciągnęła ich najszybciej. Czym prędzej zapewnił on po francusku, że jego towar jest świeży i wszystkiego można dotknąć i powąchać, a jeśli ma się ochotę – nawet spróbować.

            Natychmiast wywołało to zakłady i zgadywanki, kto rozpozna więcej przypraw.

            - To pieprz. Biały i czarny – obwieścił z dumą Naruto.

            - No co ty nie powiesz – zaśmiała się Sakura, trącając go łokciem. – Spróbuj tego – wskazała na czerwony pojemnik. Blondyn bez zastanowienia i z zupełną ufnością włożył palec do proszku, po czym oblizał go.

            - Chili – podpowiedział z szerokim – choć trochę wybrakowanym - uśmiechem sprzedawca, widząc że czerwony, krztuszący się blondyn nie może nic powiedzieć. - Très bon, eh?

            - Kminek, cynamon, papryka – wyliczyła Ino.

            - Kami, co to za mutant?! – krzyknął Naruto, znajdując pomiędzy opakowaniami dziwny, biały korzeń. Wzdrygnął się z obrzydzeniem.

            - To imbir, pałko. Miałeś to w piwie w zeszłym tygodniu – warknęła Ino, zanurzając palce w sproszkowanej wersji stojącej obok i podsuwając mu pod nos.

            - Szafran, najdroższa przyprawa na świecie – zgadła Sakura, pochylając się, by powąchać żółty proszek. Uchiha przytaknął, bacznie obserwując sprzedawcę, który szczerzył się, widocznie spodziewając się sporego zarobku. – Kardamon, anyż… goździki… a to… - Podstawiła sobie pod nos brązowy proszek. – Sasuke, pachnie jak twoje perfumy.

            Brunet stanął bliżej, wdychając głęboko znajomy zapach.

            - Gałka muszkatołowa – mruknął. Nie był znawcą, ale kojarzył kilka składników. Często zostawali z bratem sami na weekend, musieli sobie radzić w kuchni.

            - Oui, oui, c’est un aphrodisiaque! – krzyknął sprzedawca, machając szeroko rękami, jakby chciał sprawić, by ze stojących blisko siebie Japończyków wyniknęło coś więcej, już teraz. Sakura zaśmiała się nerwowo.

            Przejrzeli opakowania z suszoną miętą, nasionami kolendry, pietruszką, tymiankiem… a nawet kiszoną cytryną. Przypraw i woni było tyle, że po kilku minutach bolały ich nosy. Nie kupili nic, ale Sakura zapewniła szczerbatego mężczyznę - widocznie zdruzgotanego ich odejściem - iż wrócą po świeże zakupy przed powrotem do Japonii.

            Jedno było jednak pewne – wrażenia zapachowe i wzrokowe sprawiły, że nagle cała czwórka zrobiła się niesamowicie głodna. Byli już stosunkowo niedaleko hotelu, ale aromaty dochodzące z restauracji ze stolikami w uliczce obok okazały się zbyt silne.

            Rozsiedli się w ogródku otoczonym ceglanym murkiem od ulicy, czekając na kelnerkę. Naruto nadal był wielce rozczarowany, iż raczej na pewno nie dostanie upragnionego kebaba.

            - Co to za stożek? – spytał znudzony, bawiąc się okularami i stukając w stół w rytm muzyki dochodzącej z lokalu. Obok ich stołu stało dziwne, gliniane naczynie.

            - To tażin, robi się w nim mięso – wytłumaczyła Sakura, kątem oka widząc kelnerkę, która przywitała się z nimi po angielsku. Dziewczyna odetchnęła z ulgą, nie musząc już wszystkim wszystkiego tłumaczyć. Wszyscy dostali karty, od razu zamawiając napoje - kawę z imbirem, kawę z cynamonem i kozim mlekiem oraz zielone herbaty z miętą i cukrem.

            - Nie wiem, co wziąć… - jęknął przeciągle Naruto, nie przejmując się zdziwionymi spojrzeniami ludzi dookoła. Wszyscy zawzięcie przeglądali swoje karty, choć Sakura i Sasuke co jakiś musieli mocno główkować nad sensem niektórych dań. – Czemu trzymają garnek na drugim garnku?

            - Robią w nim kuskus na parze.

            - Co to jest kuskus? – spytał blondyn, drapiąc się po głowie. Uchiha przeklął pod nosem.

            - Po prostu zamówmy mu cokolwiek, przecież on pożre wszystko – warknął, zaraz dostając pod stołem kopa w łydkę. Tym razem nie wytrzymał i oddał blondynowi, co wywołało wszędzie słyszalny wrzask. – Nie w każdym kraju dostaniesz swój ramen. Czas dorosnąć i jeść jak dorośli, usuratonkachi.

            - Zamówmy mu harirę, a nuż będzie podobna – zaproponowała Ino, wskazując z zadowoleniem pozycję w menu. Naruto przytulił ją lekko ze łzami w oczach, zupełnie nie wiedząc, o czym mowa. – Ja bym spróbowała basteli z kurczakiem. Co wy weźmiecie?

            - Chyba spróbuję tażinu z baraniną i kuskusem. Mają to ludzie siedzący obok i wygląda świetnie. I to chyba te warzywa tak pachną. Sasuke?

            - Ja też.

            - Baranek, ka? – zapytał zdziwiony Naruto, nie widząc uśmiechającej się kelnerki stojącej obok. – Nie lepsze by było z wieprzowiną?

            Sakura omal nie zakrztusiła się swoją herbatą. Ino zrobiła się czerwona i uszczypnęła go w bok. Sasuke wytłumaczył po angielsku kelnerce, by się nie przejmowała i dodał, że chyba dobrze, że nie rozumie japońskiego. Dziewczyna z wyraźnym powątpiewaniem w oczach przyjęła zamówienie.

            - What would you like for dessert?

            - Musimy spróbować bakławy – nalegała Sakura. Kelnerka mimo obcego języka wyłapała nazwę deseru i zapisała ją z uśmieszkiem na kartce, kręcąc lekko głową z niedowierzaniem. Chyba długo nie miała takich klientów. - Widziałam to ciacho w telewizji i mu nie odpuszczę.

            - Make that two – poprosiła Yamanaka, oddając kelnerce swoją kartę.

            - Ja chcę zwykłe ciastka, bez udziwnień – jęknął Uzumaki, trzymając się już za brzuch. Sama rozmowa o jedzeniu - nie wspominając już o zapachu dobiegającym z otwartej kuchni - sprawiała, że potęga jego głodu rosła kilkakrotnie.

            Sakura poprosiła o ciastka ghoriba z sezamem i miodem.

            - Starczy nam na to kasy? – westchnęła Ino, wspominając zupełnie niezrozumiałe liczby obok dań, które zamówiła. – Dirham to ile jenów?

            - Tak z trzynaście… - westchnął Sasuke.

            - Naprawdę się przygotowaliście, co? – zaśmiała się, poprawiając kucyk. – To wasz pierwszy wspólny wyjazd, nie?

            - Aah. Sasuke bardziej się stresował nim niż wygraną w konkursie.

            - Międzynarodowy, elitarny konkurs to błahostka w porównaniu z upilnowaniem tego głupka po drugiej stronie globu – mruknął sam zainteresowany, mieszając od niechcenia swoją kawę.

            - Uwielbiasz mnie i dobrze o tym wiesz. – Naruto zatrzepotał w jego kierunku rzęsami. Dziewczyny nie powstrzymały chichotu.

            Reszta posiłku minęła w miarę spokojnie. Naruto w istocie pożarł swój „obcy ramen”, ale spokojnie znalazł miejsce na ciastka, a także daktyle podane do kawy Sasuke. I trochę farszu z potrawy Ino. Dziewczyny długo zachwycały się swoimi bakławami pełnymi miodu i orzechów.

            Porcje były tak duże, że ciężko było im iść. Dobrze więc się złożyło, że do celu mieli zaledwie kilkaset metrów. Właściwie to spóźnili się na początek doby hotelowej zaledwie godzinę.

            W wejściu do znajomego z ulotek i ogłoszeń konkursowych hotelu Riad Assalam stał dziwnie znajomy starszy mężczyzna. Sakura rozpoznała też biały van.

            - Konnichi wa! – ucieszył się, rozkładając z ulgą ręce. Przez moment ich czwórka stanęła jak wryta. Reszta słów wydostających się z niego była już po angielsku czasami przekładanego francuskim. – Jak dobrze, że jesteście. Zamartwialiśmy się z żoną.

            - Stał pan na lotnisku – zauważyła Sakura, podając mu rękę.

            - Tak! Pomyślałem, że podjadę po was, bo się zgubicie. Miałem nawet rację! – Sakura spojrzała na Sasuke z lekkim uśmiechem. - Jednak szliście do tego busa z takim przekonaniem, że zwątpiłem, czy to wy. – Tym razem ironiczny uśmieszek posłał mu Naruto. Uchiha ledwo powstrzymał się przed pokazaniem mu środkowego palca. Co za niewdzięcznik. - No ale dobrze, że się odnaleźliście. Mamy gotowy obiad.

            Ino wybuchła śmiechem, a Sakura zaczęła przepraszać i tłumaczyć, co zaszło. Naruto już odlazł do ogrodu, szukając leżaka. Nie przejął się zupełnie, że zostawił torbę na środku chodnika.

            Dla Sasuke Uchihy zapowiadały się długie i męczące wakacje.

            Mimo wszystko nie chciałby być w tym momencie nigdzie indziej.

Mam nadzieję, że się podobało :3 Jeśli macie pomysły na one-shoty, które byście chcieli przeczytać - nie krępujcie się. Paradoksalnie narzucone mi wyzwania bardziej mnie inspirują i mobilizują niż ciągnięcie mojego staruszka-bloga. Takiego one-shota napisałam w zaledwie kilka godzin...

* Przepraszam za błędy w języku hiszpańskim. O ile francuski i angielski znam dobrze, to ten język jest dla mnie absolutnie obcy.  Zrzucam na Google Translate.

You with all of the answers, leave me alone

         No więc obiecany update, albowiem dostałam dłuuugo wyczekiwany list z naszego kochanego Sądu. Nie żadne postanowienie, a list adwokata Młodej do Sądu i do mnie, odrzucający moje zażalenie w dość... ciekawy sposób. 

         Nie kwestionuję tego, że cytowane przez Panią adwokat artykuły ustaw tak właśnie brzmią. Wedle nich każdą taką sprawę można sobie dowolnie zinterpretować i już nigdy w Polsce żaden młodociany przestępca nie musiałby być karany. Problem w tym, że wiele fragmentów jej ambitnego i wzniosłego wywodu to manipulacja lub kłamstwo. Dlatego też na skanach znajdziecie nie tylko cenzurę (a co) ale jeszcze moje komentarze, które przybliżą Wam moją reakcję.

         Z tego, co nie zmieściło się na marginesach, a zawrę w liście z odpowiedzią do Sądu (desperacki ruch już, widać gołym okiem, jak to się skończy):

         - to, o co będę walczyła to nie tylko grosze, jakie Mała dostanie za sprzedane książki. To też suma pieniędzy, które ja mogłabym zarobić, gdybym kiedyś wydała własne słowa (do czego miałabym pełne prawo, oczywiście przerabiając bloga na inne, nie-narutowskie realia), a czego nigdy nie będę mogła zrobić, bo - cóż - ktoś już to wydał i na kartach historii - bez odpowiedniego wyroku Sądu - to Młoda będzie na zawsze autorką tej felernej powieści

         - niejaki brak świadomości, że robi coś złego trochę zaprzeczony podwójną (!) próbą usunięcia mi bloga oraz podpisaniem umowy, której pierwszym punktem było, że nikt inny nie może  mieć praw do choćby fragmenciku tego, co wydadzą (jeśli laska umie pisać, to umie czytać, i na pewno wydawca się jeszcze 3 razy upewnił i przeczytał dziecku umowę na głos, więc zrobiła to absolutnie świadomie, mając nadzieję, że nikt się nie dowie)

         - masa mojej ciężkiej, wieloletniej pracy zniszczona (inaczej produktu finalnego nazwać się nie da, jest gorszy niż blog, a to duże osiągnięcie) i podpisana cudzym nazwiskiem. Ciekawe, co Sąd i Pani adwokat powiedzą na moje życie w społeczeństwie i moje uczucia i moje choroby

      - jeśli mam rozumieć oskarżenia, krzyki i oburzenie jako inną formę przyznania się i przeprosin, to jasne, nastąpiły

         - wspomniane tam, ale jeszcze raz wyjaśnię: przeprosiny na stronie wydawnictwa były w 100% słowami wydawcy, brzmią "Wydawnictwo przeprasza...". Ani Młoda ani Rodzice nie kiwnęli palcem w ich kreowaniu, nie wyrazili na nie zgody, nie skomentowali ich, nie przeprosili mnie słownie, mimiką, śpiewem, migami ani Braille'm, niczym. Naciąganie przeprosin wydawnictwa i ich starań, by sytuację załagodzić pod to, że to Państwo Nieletni się poczuli i ładnie publicznie przeprosili, to czyste chamstwo i/lub brak umiejętności czytania ze zrozumieniem

         - wszyscy powtarzają (wydawca też) że "wydawałam się usatysfakcjonowana". Tak, jak Wam napisałam - walczyłam o wiele więcej i ugrałam jedną rzecz, w dodatku od wydawnictwa, do którego żal miałam mniejszy (przynajmniej wtedy). Państwo Nieletni nie ponieśli żadnych konsekwencji, żadniutkich, i jak ktoś stwierdza, że umie Leithcie czytać w myślach i znalazł tam fakt, że ja na tym pozostanę, powinien iść do lekarza. Btw - jakby Państwo Nieletni i Mała zostali trochę dłużej, a nie wyszli w popłochu z sali (bez "do widzenia"/"przepraszam"/"dziękuję") to by wiedzieli, że zapowiedziałam, że sprawę jeszcze przemyślę, bo to wszystko mi się mocno nie podoba. Nie wiem, jak z rudego, nastroszonego pierza, wkurzonej miny, obnażonych zębów i zmrużonych kocich ślepi można wywnioskować "oh, chyba jest zadowolona", ale widać im się to udało. Ignorance is Bliss. 

       

Edit: Pomoc już mam, radzę sobie, wszystko idzie w dobrym kierunku.

     

Jeszcze raz dziękuję Wam za pomoc i wsparcie

zapraszam do Warszawy na kawkę

Leithciak

I'm gonna fight 'em off

           Taki mały update na temat postępów w wymierzaniu sprawiedliwości:

           Po pierwsze: dziękuję Wam wszystkim za okazane wsparcie. Dostałam masę komentarzy, maili, wiadomości na fanpage'u na Fejsie i jeszcze więcej wejść. Wiele z Was nie ma jak mi pomóc, i ja to rozumiem, a jednak poświęciliście odrobinę czasu na przeczytanie mojej historii i przesłanie mi wirtualnego poklepania po plecach. Dzięki wielkie, to się ceni.

           Pismo wysłane 18 sierpnia z zażaleniem na decyzję Sądu Rejonowego nie spotkało się jeszcze z odpowiedzią (to daje 69 dni czekania, *hihihi*). Dla porównania - pomiędzy pismem o wszczęciu postępowania a pismem o jego umorzeniu (czyli zakończeniu narad) upłynęło zaledwie 31 dni. Może jednak coś robią? Może trwają jakieś rozprawy? Hn, kogo ja oszukuję? Albo mnie olali, albo pismo zaginęło na naszej kochanej poczcie. :)

           Wiele z Was miało też dla mnie rady, które sprowadzając się do dwóch rozwiązań:

a) pójść do prawnika, a najlepiej znaleźć takiego, który nie wziąłby za to kasy

b) rozgłosić sprawę w mediach

           W tym pierwszym kierunku jeszcze nie poszłam, brakuje mi obeznania w prawniczym świecie Warszawy, by trafić do odpowiedniej placówki. Poza tym to całe pracowanie dla dobrej sprawy za darmo brzmi dobrze w teorii, a tak naprawdę wydaje mi się mało prawdopodobne. Oczywiście są różne koła zrzeszające studentów prawa oraz ośrodki pomocy, po prostu nie usłyszałam o żadnym konkretnym miejscu, a w Internecie ciężko cokolwiek znaleźć. Jeśli macie jakieś namiary - bardzo proszę się nimi dzielić. Inaczej poczekam na pismo z ostateczną decyzją Sądu Okręgowego. 

           Jeśli chodzi o media - napisałam do dwóch polskich blogerów poniekąd znających się na konfliktach blogosfery z prawem i wydawnictwami. Jeden odmówił mi pomocy, mówiąc, że wycofuje się ze swojej działalności, drugi - nie odpowiedział. Moja kumpela Artemis zamieściła na wspomnianej przez was stronie lubimyczytać.pl negatywną recenzję książki, wspominając o plagiacie. Niewiele to dało, w dodatku zrobiła to bez konsultacji ze mną i nic nie mogę z tym zrobić. 

           Ja sama napisałam krótki artykuł do Tvn24 i na kontakt TvnWarszawa, oczywiście bez skutku. Właśnie piszę maila do redaktorki dużego serwisu internetowego. Nie wiem, co innego mogłabym zrobić bez narażania swoich danych osobowych oraz ściągania na siebie łatki "Tej Złej" osoby - oczerniającej niewinną dziewczynę i świetną powieść w internecie. Ktoś wie, jak by to wyglądało? Jest jakiś paragraf na negatywne pisanie o konkretnej książce, jeśli nie jest to recenzja? 

           Baj de łej - jeśli ktoś chce się jeszcze bardziej dobić podobną sprawą, oto artykuł na temat wydawnictwa walczącego z internetem i niedoceniającego go:

http://www.zombiesamurai.pl/2014/06/novae-res/

           Jeszcze raz dziękuję za komentarze, maile, wiadomości, udostępnienia, dyskusje, żarty, pozdrowienia i wszystkie zawarte w nich słowa otuchy. Przez ten miesiąc miałam wrażenie, że stoi za mną prawdziwa armia! :3

Ada, Aira-chan i jej narzeczony,  Akemii,  Akiko,  Alathea, Anastazja-chan, Angelika H., Annaryl Corleone, Antares-chan, Arima Ahiru, Aruella, Ayuka,  Bad Girl, Beata P., Chi Yōsei, Chusteczka Aha, Cyrk Nocy, Dzwoneczek,  Enma Kirei, Ewa H.,  Ewcia-chan, Foxi,  Hana High,  Hanayome,  Happy-chan, Heiwa, Inner,  Irs Irsania Eney, Jagoda Lee, Jolix X., Julia G.,  Jusia, Kajka Lis, Kamm Saphire., Karcia, Klaudia B.,  Kushina-chan, Laurie, Layali i jej chłopak,  Life, Lifeisbrutal, Linki, Luuluu, Magdalena T.,  Marcin Z., Mayuki, Me, Miku-chan, Mitsumete, Okeyla,  Paula O., Pecla, Polly-chan, Rēto Hātsu, Roszpuncia, Samotna, Sandra-chan, Sasame Ka, Shureii,  Sophie Black,  Sunako, Szeherezada, Toyoko, Venetica Mai,  Vix,  Waru-chan, Yasha Aizawa i masa anonimów (przepraszam, jeśli o kimś zapomniałam), a przede wszystkim mój nowy wrzód na tyłku:

Sheeiren Imai

która swoim zaangażowaniem, psychiczną twórczością i dziwnym poczuciem humoru rozświetlała mi te chłodne dni. Dzięki, młoda <3

Obiecuję dać znać, gdy tylko coś ruszy.

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie

 Leitha

Breakin' the Law

Data: październik 2014

Powód: Breaking the Law

Fandom: Życie
Autor: Leitha

Słów: 3800

Art. 115. 1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.

3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony w ust. 1 lub ust. 2 narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art. 16, art. 17, (…) albo nie wykonuje obowiązków określonych w art. 19ust. 2, (…),  podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Art. 116. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

- USTAWA z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

rozdział 14 – odpowiedzialność karna

Opiszę Wam sprawę, którą dawno powinnam była się z Wami podzielić, gdyż wiem, iż niejedno z nas – bloggerów - borykało się z podobnym problemem. Postaram się przekazać wszystkie wydarzenia w miarę kulturalnie, jednak musicie mi wybaczyć oczywisty brak obiektywności i spory poziom zdrowego sarkazmu, który sam ciśnie się do głowy w obliczu wszechobecnej ignorancji, głupoty i bezsilności.

Od 2007 r. posiadam – jak dobrze wiecie - bloga zawierającego opowiadanie mojego autorstwa, dokładnie fanfiction. W marcu 2011 r. jedna z czytelniczek skontaktowała się ze mną e-mailem, prosząc o porady dotyczące prowadzenia jej własnej przyszłej strony – jak zrobiłam suwak na Onecie, jak zrobić menu, skąd mam szablon itd.. Oczywiście pomogłam dziewczynie jak umiałam, tłumacząc, że wszystko – od użytych obrazków po układ strony - zrobiłam sama. Wspomniałam też, które programy graficzne są przydatne i jak nagiąć Onet do swoich potrzeb. Po jakimś czasie przestała odpowiadać, a gdy odezwała się ponownie w lipcu 2012 r., spytała, czy nie oddałabym jej swojego adresu, gdy skończę opowiadanie.

„Gdybyś jednak zdecydowała się zakończyć ową historię chciałabym wiedzieć czy nie ,,oddałabyś" mi domeny bloga. Cóż sama planuję napisać bloga o podobnej tematyce narutowskiej. Sasuke + my other characters = love czy coś w tych klimatach.”

Wywołało to u mnie mocne rozbawienie, gdyż doskonale wiedziałam, ile by to potrwało (właśnie napisałam wtedy rozdział 80-ty, zobaczcie jak się wlokę). Po za tym nie miałam – i nadal nie mam – zamiaru kasowania miejsca, gdzie można przeczytać stare rozdziały. Może jakiś wariat trafi na bloga po jego skończeniu i będzie chciał wszystko przeczytać od zera lub – jak wiele z Was robi – jeszcze raz. Możliwe było też, że pisałabym one-shoty oraz „akrylove sprawy” na tamtym adresie. Jego usunięcie absolutnie nie wchodziło w rachubę, więc jak zachęcająco „Sasuke + other characters = love” by nie brzmiało, po prostu musiałam bardzo grzecznie odmówić, oczywiście życząc powodzenia z pisaniem i zapewniając Czytelniczkę, że sobie świetnie poradzi, a adres zawsze można zmienić.

Dziewczyna – co było do przewidzenia – przestała się odzywać. Któregoś dnia z nudów przeglądałam pocztę i postanowiłam dziewczynę „zgooglować”. Jej adres e-mail był wyjątkowo japoński (imię i nazwisko, w dodatku przywodzące mi na myśl tytuł jednego z bardzo znajomych blogów), więc nie było to trudne. Oczywiście okazało się, że mnie okłamała i bloga już ma. Doznałam małego szoku widząc szablon niemal identyczny z moim – lekko przerobiony i źle przerysowany, by upodobnić Niko i Sasuke do jej własnych postaci. Wszystko było takie samo – podstrony, menu. Serce mi jednak zupełnie wyskoczyło z piersi i poturlało się po podłodze, gdy zaczęłam czytać pierwsze akapity notki widniejącej na stronie głównej.

Dobrze zgadliście. Mój rozdział, słowo w słowo, z przerobionymi czasownikami. I to źle przerobionymi, bo pojawiły się momenty, w których bohaterka mówiła czasowniki w formie męskiej, bo akurat u mnie był to fragment z Sasuke. W następnych notkach – to samo, cała narracja, opisy, dialogi, poprzycinane i z „brunetów” zrobieni „blondyni”, by się nikt – ha ha – nie zorientował.

 Mail do Onetu zaczął pisać się sam, tak samo wiadomość do niej, iż wiem, co zaszło i jestem oburzona (nie odpisała). Zanim jej blog został usunięty, na jego stronie głównej pojawiła się informacja, że cudowna autorka bloga wydaje powieść i zachęca (nielicznych) czytelników do jej przeczytania. Oczywiście podała tytuł, więc po jego zgooglowaniu miałam imię, nazwisko, wiek, miejsce zamieszkania oraz twarzyczkę felernej plagiatorki jak na patelni.

Onet zareagował – podziękował za zgłoszenie i wymazał bloga w pył. Stwierdzono jednak, że jeśli w książce znajdzie się jakikolwiek fragment mojej pracy i sprawa przejdzie na drogę sądową, Onet nie będzie stroną ani nie wesprze mnie dowodami, iż moje notki były pierwsze. Cudnie.

Łudziłam się. Ile to osób wydawało książkę i nic z tego nie było? Była dzieckiem, przyśniło jej się. Poza tym – to, że kopiowała na bloga, by zyskać fanów, nie znaczyło, że zrobiła to samo z książką? Kradzież bez zysku, tylko w Internecie, stała trochę niżej na skali głupoty, niż plagiatowanie czegoś, co dosłownie można wpisać w Google i znaleźć tego źródło. Mało tego – mamy XXI wiek, chyba wydawnictwa chronią się przed plagiatem? Sprawdzają młode autorki? Mają od tego ludzi, prawda?

W lutym tego roku przypomniało mi się o tej całej sprawie i – znowu, z nudów, przysięgam, że nie szukam zadymy na porządku dziennym – zgooglowałam „dzieło”, by przeczytać recenzje i dowiedzieć się, jak Małej poszło. Uśmiechnęłam się widząc ogólnie mało przychylne opinie. No czego można było się spodziewać po nastolatce? W dodatku piszącej o poważnych, dorosłych tematach, o których nie może mieć pojęcia?

Jedna z recenzji zawierała zarzut, iż fabuła i treść jest mocno nieskładna, a bohaterka mimo dojrzałego wieku zachowuje się często dziecinnie, między innymi unikając kontaktu fizycznego. Oho! Czasami jednak – pisała dalej recenzująca osoba – fragmenty opisów i dialogów były bardzo wciągające, jakby autorka naprawdę miała moment weny i dorosłości. Oho! Jednak często ciężko było stwierdzić, o co jej chodzi, bo gramatyka była w kilku zdaniach koślawa…

I tu pojawił się przykład, cytat z książki. I z mojego bloga. Od razu wiedziałam, z którego rozdziału i w jakiej sytuacji padło u mnie to zdanie. Dziewczyna przerobiła je nieznacznie, lepiąc tak naprawdę dwa zdania w jedno i otrzymując gramatyczną papkę.

Na czterystustronicową książkę zacytowano jedno zdanie i było one zerżnięte ode mnie. Jakie były szanse?

Następnego dnia zamówiłam i kupiłam egzemplarz tej powiastki. Jeszcze w autobusie ją przekartkowałam, widząc po samych dialogach, że jest to mój blog, streszczony i zredagowany, aby opisane sytuacje nie pasowały do świata Naruto, a do rzeczywistości – mało prawdopodobnej i naiwnej – wykreowanej przez Czytelniczkę. Był to jeden wielki plagiat, rozległych części, przeplatany wymuszonymi fragmentami koślawo pisanymi w istocie ręką rzekomej autorki (brawo). W domu chwyciłam za mazak, otwierając bloga i zakreślając zdania, które pasowały do niego słowo w słowo. Po kilkunastu stornach zakreślania niemal wszystkiego się wypisał.

Jeszcze tego samego dnia skontaktowałam się z firmą, która wydała książkę. Umówiliśmy się na spotkanie. Na szczęście ich siedziba mieści się w Warszawie, niedaleko mnie. Podczas rozmowy z Redaktorem Naczelnym oraz Dyrektorem ds. wydawniczych obiecano mi pomoc w wyjaśnieniu sprawy. Właściwie to obaj byli zszokowani (i trochę mniej rozbawieni tą sytuacją niż ja). Przepraszali i korzyli się, zapewniając, że nie mieli złych zamiarów, tłumacząc się przy tym ufnością i chęcią zrobienia frajdy młodej dziewczynie. Zapytani, jakim cudem nie przeskanowali chociaż kilku stron, by sprawdzić je pod względem oryginalności, stwierdzili, że są ogromną firmą (no są) i wydają rocznie około trzystu pozycji i nie mają na to czasu. Wtedy ja nie byłam rozbawiona, bo to żaden argument, ale nie chciałam zapeszać.

Redaktor Naczelny obiecał zatrzymać wysyłkę z magazynu wszystkich z jeszcze niesprzedanych kopii książki (ciekawe, czy obietnicy dotrzymał). Stwierdził mimochodem, że powieść sprzedaje się bardzo kiepsko i już przynosi im straty. Śmiałam w to nie wierzyć, bo choć ja sama książkę musiałam zamawiać (była niedostępna w Empiku), to niepochlebnych recenzji w Internecie było sporo, zatem ktoś tę książkę miał. Oczywiste było, że nawet jeśli byłby to bestseller światowej klasy - nie przyznałby tego. Przecież nakłoniłoby mnie to do wytoczenia redakcji sprawy w sądzie z chęcią odebrania im całej kasy. A tak to – oh, jaka szkoda – nie było najwyraźniej o co walczyć. Czyżby?

Firma zapowiedziała, że w razie czego mają umowę (wyciągnęli umowę) i zarówno Nieletnia (już nie wiem, jak ją nazwać, cały czas używali jej imienia, uznałam to za urocze) jak i jej ojciec się pod nią podpisali, mimo że jeden z jej pierwszych punktów podkreślał, że niemal przysięgają, że każde cholerne słowo w książce jest jej i że w razie jakichkolwiek roszczeń osób trzecich (czyt. moich) poniosą wszelkie konsekwencje, w tym te finansowe, by odpłacić firmie za niesprzedane egzemplarze.

Myślałam, że są po mojej stronie. Przecież odzyskanie od niej kasy za straty by im się opłacało. Oh, jakże się przeliczyłam. O tym zaraz.

Patrząc na umowę podpisaną w maju 2012 r. coś mi zaczęło świtać. Po powrocie do domu zerknęłam jeszcze raz do skrzynki mailowej, szukając, cóż takiego ciekawego działo się w moim życiu w maju 2012. I znalazłam. Gdy Czytelniczka podpisywała umowę i zobaczyła że – ups – podpisuje się pod nieprawdą, a w Internecie są niezbite dowody na to, że mnie okradła, jakaś nieznana mi osoba akurat wtedy wysłała do mnie takiego oto maila:

Wiadomość systemowa portalu Onet.pl

Dzień dobry,

Uprzejmie przepraszam, że w najbliższym czasie wystąpiły problemy z naszym serwisem

informuje, że zmieniamy

typ kodowania stron internetowych z basic system shadow 1,5 na bss 2.0, jest on

duzo stabilniejszy i pewniejszy w obsłudze.

Bardzo prosimy o przesłanie nazwy użytkownika oraz hasła w celu poprawienia komfortu korzystania z naszego serwisu blogowego.

UWAGA: Bss 1,5 nie jest kompatybilny z bss 2.0  Jesli w ciagu

tygodnia nie otrzymamy hasla do konta, może ono przestać prawidłowo funkcjonować.

Pozdrowienia

Roman Twardowski zastępca administratora portalu onet.pl

Pomijając totalny bullshit aż kapiący z tego maila, porąbaną gramatykę, nieskoordynowane wciskanie „enteru”, podejrzany adres e-mail i systemy kodowania które nie istnieją, od razu było widać, że to typowa próba wyłudzenia danych przez czytelnika (tzw. phishing). Bo przecież Onet nie ma mojego hasła i bez mojej zgody nie mogą zmienić programowania? Jasne.

Btw – to był nie ten mail, na którym miałam bloga. Upsy-daisy!

Gdy otarłam łzy śmiechu, naskrobałam odpowiedź:

„Bardzo dobry,

gratuluję rozśmieszenia mnie i złamania regulaminu Onetu (punkt 14ty) oraz polskiego prawa (artykuł 270). Próba wymuszenia hasła i podrabianie oficjalnych pism.

Z poziomu Twojego języka wnioskuję, że jesteś nieletni/a. Będę więc miła. Uprzejmie informuję, że albo przyznasz mi, kim jesteś i czego ode mnie chcesz (wiarygodnie), albo "wystąpią problemy" z Onetem, Twoimi Rodzicami i Policją.

Pozdrawiam bardzo serdecznie,

Leitha

Odpowiedzi nie dostałam, w sumie nawet na nią nie czekałam. Wysłałam do Onetu wiadomość z nagłówkiem wiadomości (Id wiadomości, adresy serwerów, IP itd.), a oni „wystosowali stosowne kroki”.

Zupełnie zapomniałam o tej sytuacji i dopiero widząc, co Nieletnia podpisała, skojarzyłam to z tą próbą wyłudzenia. Prawdopodobnie to ona próbowała mnie wykiwać i skasować natychmiast mojego bloga, a gdy nie wyszło - wpadła na pomysł zabrania ode mnie bloga „po dobroci” i skasowania go, zanim książka zyska popularność. To tyle jeśli chodzi o „nieświadomą, młodą osobę”, która przestępstwo popełniła „niechcący” i „nieświadomie”. Bidula.

Dokładnie tydzień po spotkaniu z wydawnictwem stawiłam się ponownie w redakcji na spotkanie z Czytelniczką i jej rodzicami. Ogólnie to słyszałam po raz kolejny te same śpiewki, że dziewczyna jest młoda, a „pisząc książkę” (naprawdę?) była chora i wydanie jej to było jej marzenie (widać zniszczenie mi bloga było drugim).

Na moją uwagę, że normalne dziecko stając przed życiową szansą wydania powieści nie powinno jej zaprzepaszczać popełniając plagiat podrzędnej opowieści internetowej, w dodatku autorstwa osoby, którą podobno podziwia, ich podejście zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Zaczęli mieć do mnie pretensje, że czegokolwiek od nich chcę, że w ogóle jakim prawem ja o niej źle mówię, nie znam jej przecież, i w ogóle robię z igły widły. Nie poczuwali się do jakiejkolwiek odpowiedzialności, nawet jeśli podpisując umowę zaświadczyli nieprawdę, a na kiepsko sprzedającej się książce de facto zarobili. Mało zarobili – ponownie usłyszałam, na co przewróciłam oczami.

Redaktor naczelny rozdzielił nas (werbalnie, nie doszło do rękoczynów) i spytał, czego oczekuję. Od niego i od nich. Polubiłam gościa i polubiłam firmę, w przeciwieństwie do felernej rodzinki, więc moja odpowiedź była jasna: od firmy oficjalnych przeprosin, a od rodziny wpłacenia zysków na Fundusz Promocji Twórczości.

Byłam dumna ze swoich warunków, wydawały mi się fair. Nie chciałam pieniędzy dla siebie, chciałam by oni ich nie mieli. To różnica.

To jednak wywołało piekło.

Usłyszałam, że to absolutnie niemożliwe i mogę jedynie zostać dopisana do autorów książki i mieć procent (procent!) dochodów z przyszłej sprzedaży. Omal nie poplułam się herbatą (tak, dostałam herbatę) i od razu krzyknęłam, że przeczytałam kilka fragmentów „powieści” (nie da się jej przeczytać całej, jest zbyt śmieszna) i w życiu nie chciałabym mieć z nią nic wspólnego ani widzieć swojego nazwiska obok złodziejki.

Poza tym chyba ta książka miała już nie być sprzedawana, czy coś mnie ominęło?

Kasy mi absolutnie odmówiono. Poza tym – znowu usłyszałam – jej było bardzo mało. To już zaczynało być nudne.

Pan Redaktor zaczął obiecywać mi przeprosiny na piśmie. Wyśmiałam go, tłumacząc, że ja nie potrzebuję dowodów na piśmie, że mnie okradziono, bo ja to wiem. Że jeśli już przeprosiny się pojawią, mają być widoczne dla wszystkich, w Internecie, a najlepiej w gazetach. Była to duża firma, mogła sobie na to pozwolić.

Redaktor zaczął odręcznie redagować swoje przeprosiny do mojego zatwierdzenia, a w tym czasie ja ponownie zaczęłam być atakowana przez ojca dziewczyny. Że co ja sobie wyobrażam, że po co ich tu wzywano, że to nie ich sprawa.

Oświadczyłam profesjonalnie, by się nie rzucał, bo jeśli tak to się skończy, to ani jemu ani jego córce nic się nie stanie, a według prawa – gdybym się postarała - mogliby za to dostać znacznie większą karę pieniężną i do trzech lat za kratkami.

Omal nie zostałam zabita. Krzyknięto na mnie (!) że im grożę, że jestem niegrzeczna (ja?) i że sobie coś ubzdurałam. Dziewczyna odezwała się pierwszy raz. Wywiązał się między nami taki dialog:

- Jeśli ja jestem złodziejką, to ty też!

- Hę? Że co proszę? Ja?

- Okradasz autora mangi Naruto!

            - Aha. Po pierwsze, to nie kradzież, bo nigdzie nie napisałam, że manga jest moja. Po drugie – nie wrzucam do Internetu jego mangi, tylko piszę coś swojego. Każde słowo jest moje. Po trzecie – w prawie polskim nie ma na ten temat żadnego paragrafu, jest to legalne. Jedyny kraj, w jakim jest to opisane to USA, a i tam można to robić, o ile autor tego nie zabroni i nie wyciąga się z tego korzyści.

            - Ale ty masz korzyści! POPULARNOŚĆ!

            Jej głos był zdesperowanie-szaleńczy i naprawdę uniesiony, więc się zamknęłam. Albo zaśmiałam, nie pamiętam. Wiedziałam, że z czymś takim nie ma sensu dyskutować. A uciszyć kazała jej się… mama.

            Pan Redaktor zredagował przeprosiny, w których użył słowa „pożyczyła”. Zwróciłam mu uwagę, że „plagiat”, „kradzież” albo „użycie bez zgody” byłoby nieco bardziej stosowne, bo pożycza się za zgodą właściciela, a potem oddaje, a chyba właśnie ustaliliśmy, że tego, co mi zabrano, nie odzyskam. Odparł, że zmieni to na „zapożyczenie” i nic innego nie może stwierdzić, bo innych terminów użyłby, gdyby o tej sprawie zdecydował sąd.

            Jego słowa okazały się prorocze, ale o tym potem.

            Nie uszło mojej uwadze, że przeprosiny są skierowane od wydawnictwa do mnie, a o winnej nie ma słowa. W sumie było to stwierdzenie prawdziwe, bo od momentu naszego poznania do ich wyjścia z sali słowo „przepraszam/y” nie padło ani razu. Słowo „do widzenia” też, ale o czym tu wspominać, gdy ma się do czynienia z takim pokrojem osób.

            Winowajczyni nie poniosła kary (poza najedzeniem się wstydu, jeśli go ma). Zostałam okrzyczana, wyzwana od złodziejek i zapewniona, że nie mam o co walczyć. Przeprosiny ukazały się na stronie małym druczkiem, zaraz „przykryte” i zsunięte na dół jakimś mało ważnym wydarzeniem z życia redakcji. Odmówiono mi wszelkich roszczeń i zadośćuczynień.

Po powrocie do domu, herbatce i meczu piłkarskim poinformowałam mailem wydawnictwo o moim zamiarze zgłoszenia tej sprawy do ścigania z oskarżenia publicznego (czyli na policję, po polsku mówiąc). Próbowałam być fair. Po kilku e-mailach Redaktor Naczelny przestał odpowiadać.

Zaniosłam zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa do najbliższej jednostki policji, prosząc o przeprowadzenie w tej sprawie postępowania przygotowawczego. Policjanci byli bardzo zdziwieni, że do nich przychodzę, niemal zagubieni. Robili wszystko, by nie przyjąć pisma. W końcu je wzięli, ale patrzyli na mnie krzywo – nazywali moją sprawę „pożyczeniem wierszy” itp. Upomnieli mnie też, że powinnam swoją pracę „zabezpieczać”. Wytłumaczenie, że każdą stronę internetową da się ściągnąć na komputer (a nawet jeśli nie – co broni patrzeć w monitor i pisać to, co się widzi?), spotkało się z kręceniem nosem. Kazali pokazać dowody, choć sami nie wiedzieli, jak mogę udowodnić swoje autorstwo.

Policjanci nie przesłuchali mnie od razu, ponieważ byli „bardzo zarobieni”. Obiecali się skontaktować. Zadzwonili za dwa dni, kiedy byłam na wykładzie. Oddzwonienie skutkowało połączeniem z panem z centrali, który stwierdził, że to numer przekierowujący i muszę czekać, aż zadzwonią znowu.

Pismo trafiło gdzie trzeba, w kwietniu dostałam wezwanie do stawienia się na komendę i złożenia zeznań. Miałam trochę bekę, bo na odwrocie oświadczyli, że jak nie przyjdę do nich, to oni przyjdą do mnie. Razem z przemiłą panią (której chyba zaniosę kiedyś kwiaty) spisałam raport, który skierowała do Sądu. Po zapoznaniu się z moją osobą i sprawą, od razu było widać, że jest po mojej stronie.

- I co, pewnie powiedzieli ci w tej redakcji, że nie masz o co walczyć, co? Że nie mają kasy? Klasyka!

Albo:

- No typowe zachowanie rozpieszczonego bachora. Jedynaczka pewnie? Tak myślałam. Boże, jacy ludzie są tępi. Ale ją załatwimy. Napiszemy to tak, dobitnie: (…).

Zebrałyśmy dowody – maile z dziewczyną i Onetem, pliki Worda z moją pracą, skany książki. Przy kserowaniu mojego egzemplarza z najbardziej bezczelnie zerżniętymi fragmentami (na których autorstwo mam przy okazji dowód w postaci archiwum internetowego), nie powstrzymałam ciekawości i zaczęłam się rozglądać.

- Co jest?

- N-Nic. Po prostu komenda wygląda inaczej, niż się spodziewałam. – Wszędzie latały papiery, w niektórych miejscach ściana była nierówno pomalowana, obdrapana. Sprzęty były brudne, komputery stare, ludzie ubrani jak cywile, a w powietrzu dziwny zapach.

- A, no tak. Naoglądałaś się jakiegoś pieprzonego W11. Ludzie mają przeświadczenie, że tak to pięknie wygląda. Cóż, nie u nas. Nie przy tym budżecie, niestety.

- Mhm.

- Czujesz ten zapach? – Uśmiechała się szeroko z satysfakcją.

- No. Czuję.

- Fajny, nie?

- Dziwny.

- Nie wiesz, co to jest?

- Eee… nie. – Zapach był lekko znajomy, piżmowo-dymny, bardzo słodki. Ciekawy.

- Oh, taka ładna, a taka niewinna. Haha. Złapaliśmy kilku takich rasta, siedzą w pokoju obok nas. Cały komisariat jedzie przez nich marychą. Ale my tak mamy codziennie.

Tego dnia policja stała się moim ziomem. O mało co nie zapytałam, czy nie pożyczyli by mi kajdanek. Ekhem.

Już pod koniec kwietnia (po zaledwie dwóch tygodniach, łał!) dostałam pismo, że Wydział ds. Nieletnich i Patologii (jak pasuje) Komendy Rejonowej Policji Warszawa III informuje, że w związku ze złożonym przeze mnie zawiadomieniem dot. naruszenia praw autorskich zebrano materiał dowodowy i wysłano do Sądu Rejonowego w miejscu zamieszkania winnej (ciekawostka – sprawy prowadzi nie sąd poszkodowanego, nie ten w miejscu popełnienia przestępstwa, tylko tam, gdzie mieszka podejrzany). I że wszczęto postępowanie wyjaśniające wobec nieletniego sprawcy czynu karalnego. Cudnie.

Pod koniec maja (po niecałym miesiącu, po raz kolejny – łał!) dostarczono mi postanowienie o wszczęciu postępowania z udziałem nieletniej celem ustalenia, czy się dopuściła przywłaszczenia autorstwa tekstu na blogu oraz czy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bez uprawnienia rozpowszechniła fragmenty tekstu z bloga poprzez umieszczenie ich w swojej książce.

Super. Ale.

Jestem z natury pesymistką. Jeśli coś szło tak dobrze w tak krótkim czasie, coś musiało zaraz pójść źle. Może policjantki mieliśmy fajne, ale – let’s face it – to Polska. Nasz kraj i wymierzanie sprawiedliwości? Gdy ktoś okradł Leithę, okłamał wydawnictwo, czytelników, dostał za to kasę? Nie sądzę.

No i przyszło pismo, pod koniec lipca. Postanowienie, dla odmiany. Sąd Rejonowy po rozpoznaniu na posiedzeniu w obecności prokuratora ustalił, że nieletnia dopuściła się obu czynów karalnych (you don’t say). Postanowienie dotyczyło jednak umorzenia sprawy (potrójne „łał”) oraz odstąpienia od obciążenia rodziców Małej kosztami postępowania. Podobno na podstawie art. 21 §2 Ustawy z dnia 26 października 1982 roku (prawo takie na czasie…) o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Komu nie chce się googlować, oto ten artykuł (Dz.U.2002.11.109):

Art. 21.§ 1. Sędzia rodzinny wszczyna postępowanie, jeżeli zachodzi podejrzenie istnienia okoliczności, o których mowa w art. 2.

§ 2. Sędzia rodzinny nie wszczyna postępowania, a wszczęte umarza, jeżeli okoliczności sprawy nie dają podstawy do jego wszczęcia lub prowadzenia albo gdy orzeczenie środków wychowawczych lub poprawczych jest niecelowe, w szczególności ze względu na orzeczone już środki w innej sprawie.

§ 3. Na postanowienie wydane na podstawie § 1 lub 2 przysługuje zażalenie. W wypadku przewidzianym w § 2 zażalenie przysługuje także pokrzywdzonemu czynem karalnym. Do pokrzywdzonego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania karnego.

Czyli wszczęto postępowanie, bo był ku temu powód, udowodniono jej winę, a potem umorzono, bo nie było powodu go wszczynać. Albo stwierdzono, że karanie kogoś za coś, co zrobił jest „niecelowe”. Co to w ogóle znaczy? Czy to nie daje sędziemu absolutnej władzy nad tym, co zrobi? Może ja uznam, że niecelowe jest karanie za morderstwo, no bo nic to już nie zmieni, stało się? O „orzeczonych środkach w innych sprawach” nie ma mowy, bo podczas postępowania zaznaczono, że wobec Czytelniczki nie stosowano żadnych środków wychowawczych i jest czysta.

Oczywiście patrząc na podpunkt trzeci i na rozum, złożyłam odwołanie od tej decyzji do sądu rejonowego wyższej instancji (za pośrednictwem sądu, którego decyzję chcę zaskarżyć, tak to się w Polsce robi. Btw – wyobrażacie sobie? „Aniu, oto pismo ze skargą na ciebie, dostarcz je mamie”. To trochę chore…). W chwili obecnej czekam na odpowiedź, nie spodziewam się cudów.

Znajomi i nieznajomi prawnicy od razu uprzedzali mnie, że dochodzenie sprawiedliwości na drodze publicznej nie ma sensu i od razu powinnam podjąć drogę cywilną (to różnica pomiędzy wytoczeniem sprawy przez państwo a przez osobę prywatną). Problem jest taki, że na to drugie musiałabym wyłożyć pieniądze, wynająć prawnika i jeździć na rozprawy. Nie jestem pewna, czy gdy dostanę od sądu kolejny środkowy palec na piśmie, będę jeszcze miała siłę to zrobić.

Powinnam w tym miejscu napisać jakiś morał, pointę, cokolwiek, ale nie potrafię. Na samo wspomnienie tego, co się działo, opadają mi ręce. Książka patrzy na mnie z półki, nieprzeczytana, śmiejąc się z systemu ludzkich wartości i bezprawia, jakie panuje w Polsce.

Okazuje się, że jeśli macie dzieci, to mogą one wydać cudze słowa jako książkę, zarobić na tym dla Was kasę, a ukaranie ich będzie „niecelowe”. Polecam i pozdrawiam.

Nie chodzi mi o pieniądze, a o sprawiedliwość. Ktoś wzbogacił się na latach mojej ciężkiej pracy, gdy mi by nawet do głowy nie przyszło, by zarabiać na swoim blogu. Nie ma na nim nawet reklam!

Nie usłyszałam słowa „przepraszam”, urażono moją dumę i napluto w twarz prawu, a przy okazji Wam, czytelnikom, kłamiąc Wam w żywe oczy, że jeżeli bierzecie do rąk czyjąś książkę, to zasłużył na to wyróżnienie i wykonał nad nią prawdziwą robotę.

           

Jedyne, co mogę do Was w tym miejscu wystosować, to prośba o porady i pomoc. Kto wie, może studiujecie prawo, może Wasi rodzice/rodzeństwo/zabawny wujek są specjalistami od prawa autorskiego w Polsce i dadzą mi jakąś wskazówkę, jak to załatwić bez rozlewu krwi.

            Trzymajcie kciuki.

            

PS. Jeśli macie znajomych, którzy mogą pomóc - nawet tych poza blogosferą, poinformujcie ich o moim problemie.

Z wiadomych względów nie mogę podać danych osobowych autorki, o której mowa, ani tytułu powieści.  Wiele z Was kupiłoby ją pewnie - choćby z ciekawości - jedynie pogłębiając problem.

Obiecuję, że jeśli wygram i sprawa się zakończy, powiem komu trzeba co trzeba i pośmiejemy się razem. 

 Pozdrawiam Was serdecznie

            Leitha